Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo zabawna, momentami trochę naiwna książka. Przede wszystkim niezłe studium charakterów. Poirot jakiś cichy i nieskory do epatowania pewnością siebie. Może w gorszej dyspozycji…

Bardzo zabawna, momentami trochę naiwna książka. Przede wszystkim niezłe studium charakterów. Poirot jakiś cichy i nieskory do epatowania pewnością siebie. Może w gorszej dyspozycji…

Chyba jeszcze przy żadnej książce Pani Christie nie ubawiłam się aż tak. Relacja dwóch przyjaciół, z których jeden jest geniuszem - protagonistą, a drugi sentymentalnym pomocnikiem dopracowana jest do perfekcji. Mimo przekąsów i chwil zwątpienia jeden bez drugiego żyć nie może. Zagadka kryminalna również przednia, choć w pewnych aspektach do bólu banalna.

Chyba jeszcze przy żadnej książce Pani Christie nie ubawiłam się aż tak. Relacja dwóch przyjaciół, z których jeden jest geniuszem - protagonistą, a drugi sentymentalnym pomocnikiem dopracowana jest do perfekcji. Mimo przekąsów i chwil zwątpienia jeden bez drugiego żyć nie może. Zagadka kr...

Rozwiń

Zwiń

Do pewnego momentu klasyczna powieść o dojrzewaniu, napisana prostym, przejrzystym językiem, bez udziwnień. Głównego bohatera nie da się nie lubić, czytelnik chętnie zagląda do jego życia, odnajdując wiele elementów swojej codzienności. Nie wiem tylko co miało być dalej - czego w finale powieści nie zrozumiałam, jakiej ważnej lekcji nie odebrałam...

Do pewnego momentu klasyczna powieść o dojrzewaniu, napisana prostym, przejrzystym językiem, bez udziwnień. Głównego bohatera nie da się nie lubić, czytelnik chętnie zagląda do jego życia, odnajdując wiele elementów swojej codzienności. Nie wiem tylko co miało być dalej - czego w finale po...

Rozwiń

Zwiń

W mojej opinii jedna ze słabszych książek w dorobku Tess Gerritsen, no ale jakoś się jej fantastyczna kryminalna seria musiała rozpocząć i rozpędzić. Cofając się do pierwszego tomu przygód Isles i Rizzoli należy cieszyć się, że śledcza przeszła transformację. W przeciwnym razie nawet najwytrwalszy czytelnik miałby trudność z nią „wytrzymać”.

W mojej opinii jedna ze słabszych książek w dorobku Tess Gerritsen, no ale jakoś się jej fantastyczna kryminalna seria musiała rozpocząć i rozpędzić. Cofając się do pierwszego tomu przygód Isles i Rizzoli należy cieszyć się, że śledcza przeszła transformację. W przeciwnym razie nawet najwy...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo dobra książka pokazująca stan prawny profilowania kryminalnego w Polsce oraz wszystkie jego zastosowania. Autor streszcza dokonania amerykańskich (i nie tylko) ekspertów, ale trudno porównywać tę pozycję do np. „Mindhuntera”. „Umysł przestępcy” napisany jest w stylu podręcznikowym, mowa tutaj o wielkiej ilości przestępców i ich wyczynów, ale brak sfabularyzowanych historii z wieloletniej kariery Pana Gołębiowskiego. Zabrakło mi także narracji o tym, jakie trudności stawały przed polskimi „profilerami”, zanim ich ekspertyzy zostały w naszym kraju zaakceptowane przez sąd i policję.

Bardzo dobra książka pokazująca stan prawny profilowania kryminalnego w Polsce oraz wszystkie jego zastosowania. Autor streszcza dokonania amerykańskich (i nie tylko) ekspertów, ale trudno porównywać tę pozycję do np. „Mindhuntera”. „Umysł przestępcy” napisany jest w stylu podręcznikowym, ...

Rozwiń

Zwiń

Czapki z głów! W tej powieści wszystko zapina się w niezwykłą klamrę. Wszystko jest też dopracowane do perfekcji: od tytułu zaczynając na rozwiązaniu zagadki kończąc. Autorka bawi się z formą, bawi się w kotka i myszkę z czytelnikiem. Kryminał - to brzmi dumnie!

Czapki z głów! W tej powieści wszystko zapina się w niezwykłą klamrę. Wszystko jest też dopracowane do perfekcji: od tytułu zaczynając na rozwiązaniu zagadki kończąc. Autorka bawi się z formą, bawi się w kotka i myszkę z czytelnikiem. Kryminał - to brzmi dumnie!

Książka z cyklu „zabili go i uciekł”. Wielka szkoda, bo zapowiadała się obiecująco. Z każdą stroną autor coraz bardziej odklejał się od rzeczywistości, a jego główny bohater stawał się kimś między Sherlockiem a Rambo.

Książka z cyklu „zabili go i uciekł”. Wielka szkoda, bo zapowiadała się obiecująco. Z każdą stroną autor coraz bardziej odklejał się od rzeczywistości, a jego główny bohater stawał się kimś między Sherlockiem a Rambo.